a whole lotta love.

new york

je bent niet uitgeleerd
voor alle mensen die van leren houden

je kent het a lot
je kent het een beetje
misschien zelfs beter

maar al ken je het beter dan beter

er is geen best

zo veelzijdig als haar bewoners
zo veranderlijk als de seizoenen
the urban jungle
the city that never sleeps
– or better said
the city that always moves
die iedereen te slim af is

ongrijpbaar

en dat voegt ons
de nieuwelingen en de kenners en de beteren
allemaal op een hoop

de hoop that loves new york

bedankt voor het volgen van deze new york serie – hope you liked it. happy weekend, folks!

(and, for the non-dutchies amongst you; next time series in english! it was a dutch, new yorkish week, somehow)

to return to the apple.

arriving in new york, over the george washington bridge

wanneer ik in new york terugkom, voel ik meteen de vrijheid. of misschien beter gezegd; de afwezigheid van stereotypes, levenswijzen en keurslijven. die hier wel zijn, maar in zo’n grote verscheidenheid dat het minder opdringerig aanvoelt.

op één manier voel ik me het meest thuis in nederland, mijn roots. waar mijn familie is, waar de meeste van mijn beste vriendinnen zijn. waar mensen no-nonsense zijn, lekker overal naar toe fietsen, en tijd hebben.

maar op een andere manier voel ik me nergens zo vrij als in new york. met diepere dalen, en meer maatschappelijke dingen niet (of minder) in de haak – en minder mensen waar ik me verbonden mee voel op basis van gelijkenis.

maar de vrijheid, oh, that sweet freedom! het kolossale en toch individuele. de brownstones en de stinkende subway stations! de 1 dollar coffee en godvergeten cocktails van vijftien dollar! de yoga pants en korte rokjes. de haters en de lovers.

nederland is voorspelbaar en bekend. heerlijk vertrouwd, een warm bad. maar new york voelt als een verrukkelijke ontdekkingsreis. als een matroesjka waar je het ene kadootje in het andere vindt. soms zijn de kadootjes leuk, soms zijn ze vreselijk, maar je komt je er niet vanaf want uitpakken zul je; nieuwsgierigheid!

en altijd, altijd ben ik blij als ik terugkom in new york. hello, sweet freedom.

pier i, summer terrace on the river, under the highway

folk band, soho

central park once again; first spring day

five pointz, queens

view from galleries, chelsea

new york beaches: fire island

ps. misschien moet ik deze serie ‘ode aan new york’ noemen; sorry voor de overload aan mushy new york stuff!

weather for the soul.

zo’n eerste crisp fall day. eigenlijk nog (net) zomer, maar alvast een voorproefje. ’s nachts wakker worden en slaapdronken het gebreide kleed van de bank trekken omdat lakens alleen te koud zijn.

een heerlijke vroege ochtend, wakker worden en het ochtendlicht zien. kleren aanschieten –en snel nog maar een extra laagje- voor het naar buiten gaan; het is maar 9 graden! de koelte voelt als een vertrouwde opluchting.

de temperatuur biedt comfort. comfort brengt opluchting. dik ingepakt in sjaals koele ochtendlucht inademen, en de mogelijkheid om naar binnen te gaan en warmte te vinden.

de zomer is heerlijk, en voelde als een bevrijding; naar buiten! maar hitte kan ook oppervlakkig voelen, en zelfs hard. alsof de zomer mooi móet zijn – met weinig ruimte voor iets anders.

koelte, en vooral deze, waar de lucht blauw is en de zon schijnt, voelt als multidimensionaler, als een sfeer met meer diepte. er is ruimte voor vrolijkheid, maar ook voor verdriet. gedachten kunnen makkelijk stromen.

als ik om half negen weer thuis kom doe ik snel eyeliner op, andere schoenen aan en pak ik mijn tas om naar werk te gaan. al wandelend check ik het weer nogmaals. het wordt 22 graden vanmiddag.

indian summer, i love you.

on my way to work, columbus circle

lunch in bryant park

new york moments.

new york moments, een favoriet gespreksonderwerp van new yorkers, waar ik graag aan mee doe. het zou een serie op zich kunnen zijn. momenten die je niet vergeet. uniek of apart komt ‘t eerst bij me op, maar denkend aan die momenten is dat lang niet altijd het geval. het heeft meer te maken met een gevoel – van bevrijding of herkenning; van verliefdheid of verbazing, van ‘letting go’ of ‘holding on’. van verrast worden of een rustig plekje vinden – in the middle of the concrete jungle. vaak zit er een silver lining aan een new york moment; al is het onderwerp negatief, het kan ‘een moment’ worden omdat iets dat moment mooi of memorabel maakte*.

zoals die ene keer, nu misschien twee jaar geleden, dat ik ’s nachts moe en ziekig met matt in een taxi zat. we waren op weg naar huis en reden op fifth avenue net ten noorden van washington square park, toen de taxichauffeur luid klassieke muziek in z’n taxi opzette.

klassiek! luid! taxi! lichtjes! zoevend door new york at night. oh, dat gevoel!

dit was tevens het moment dat ik – een vrij onwetende** klassieke muziekliefhebber – leonard bernstein ontdekte. die taxirit had voor mij nog uren mogen duren. en leonard zit nu in mijn ipod.

thank you mr. cabdriver – and thank you new york, for your wonderful moments.

* remember sandy, p en r? new york moment-materiaal!

** met paul’s muziekcollectie niet langer:)

[ last picture by ben and bekah from http://www.kallimaphotography.com ]

yellow cab.

 

yellow cab

in de herfst is ‘ie warmte

in de winter de zon

in de lente is ‘ie bloemen

in de zomer het strand

http://www.kallimaphotography.com

 

 

to be a part of it*

every day of this week, i will post something about new york, as i realized i write lots about the city, long and short, but most of it doesn’t end up on the blog (well, except about the park maybe!). hope you enjoy, and otherwise sorry for the overload on posts this week.

—
oh, wat is het met deze stad? misschien is het dat je er van kunt houden en dat je het kunt haten, allebei. ik weet het niet. maar op straat lopen is buitengewoon heerlijk.

waarom is het niet overal ter wereld normaal om jezelf te zijn? oh mijn god- de dikke mensen, verschrikkelijk overdreven meisjes, de rare weirdo’s, de zwervers, de hipsters, de amerikanen-met-te-grote-overhemden en de arrogante bankers zijn niet te tellen. en alle andere mensen ook niet. het is steaming hot, het asfalt stinkt, en alles en iedereen is zweterig.

toch voel ik me doodgelukkig. ik stuurde net twee foto’s van random mensen op straat naar eveline met een ‘heerlijk allerlei verschillende mensen aan ’t bekijken’ tekst. sloeg toch de plank een beetje mis, die foto’s. het komt bijna niet over op beeld**, en zeer moeilijk op papier. het gaat om het er middenin zijn, om er onderdeel van te zijn – en dat gebeurt, in new york.

je kunt er niet géén onderdeel van zijn omdat iedereen verschilt en toch zo bij elkaar hoort, omdat we daar allemaal lopen. dus hoe je ook verschilt – of je je afzondert of niet, je beter of juist slechter voelt dan anderen, een goede of minder goede dag hebt – je hoort erbij. in alle verscheidenheid, euforie, misluktheid, schoonheid, brutaliteit en viesheid, en ga zo maar door. je kunt ’t nooit allemaal overzien of begrijpen, maar je kunt je er ook niet aan onttrekken.

het fascineert en is tegelijkertijd vriendelijk, en het straatbeeld bekend. toeristen die hier voor de eerste keer zijn voelen zich thuis. mensen die hier decennia wonen zijn verslaafd. en de mensen die hier even wonen, voor carrière, avontuur of liefde, horen er ook bij; ook zij zijn ook een essentieel onderdeel van new york.

mensen hebben het hier gemaakt, of zijn juist aan de afgrond geraakt. je bent nooit alleen – door de grote getalen is er altijd wel iemand ook in jouw situatie – maar tegelijkertijd kun je je zo alleen voelen omdat door die grote getalen en verscheidenheid je in veel situaties ‘de enige’ kan zijn.

het is overweldigend, verwonderlijk en fijn.

new york city, such a beautiful disease***

[written in july 2013]

* thanks, frank

**uitzondering: humans of new york. voor de enkeling die hier nog nooit van gehoord heeft; zoek op op facebook en volg!

***thanks, norah

on the street.

broadway, bw. 63-53^rd, 9:30a.m.

this morning, i walked to work feeling sad. sad for beloved dutchies far away.

as i was walking, two girls were dancing on the sidewalk; indian music was coming from a parked car. a guy was taking out money from the ATM across the street and the girls were waiting for him to get back. their moves looked a little shy, but by constantly looking in each other’s eyes they found courage and fun, and they danced away.

around the same time i heard a toddler cry. it was loud, one of those ‘i don’t get what i want. this.is.the.worst.thing.ever’-cries. it sounded quite horrific, but i get it, kid – crying can be just nice. scream away.

two blocks later, a savvy looking man-in-suit gave something to a girl who was standing in front of a vietnamese juice cart. the girl was ecstatic- i saw a flash of a green dollar bill that she quickly put away before she got the smoothie she was waiting for. a smile lit up her whole face when she thanked the man, who didn’t slow down his pace but nodded friendly as he looked over his shoulder. i recognized the girl. for months, she sat in the same spot on the sidewalk with her dog and her belongings, asking for money.

right before columbus circle, i almost bumped into an old man who was styling his hair in the reflection of a bus stop, and a heavily overweight lady wearing a thin grey dress and tennisshoes. she was bending over to pet a tiny dog who’s hind legs where attached to two wheels because he was injured. ‘what happened to this poor thing?’ she asked the chinese man who seemed to be the owner.

i passed men who hardly spoke english but, with their big white smiles, could clearly communicate that they wanted me rent their bicycles. right next to them, a young woman was accusing someone on the phone with an impressive collection of swearwords.

the girl from the coffeeshop wished me a good weekend, and i bought blueberries for a dollar; summer special. right before i arrived at my office, i snapped a picture of something that makes me feel good every time i see it: the kiosk vendor that sells water, but has a sign that says it’s free for the homeless.

new york. it doesn’t make things better, necessarily. but it shows all different sides of human. and somehow that feels comforting. no matter your mood, everyone fits in. right here, on the street.

—

p.s. a few years ago, melissa febos wrote an article in the new york times about the abundance of publicly displayed emotions on the streets of new york- ‘if you live in new york, you’re bound to end up crying in public eventually’. ha!

p.s. 2. unrelated to new york (although i spent two hours surfing on baby clothes websites today) but impossible not to mention… i have a baby nephew! sweet little melle, welcome to the world. i can’t wait to meet you, soon.