home is where the heart is.

*18 maart 2011*

dublin airport, laatste stop voordat ik -vooralsnog in het geheim- voor het eerst weer op nederlandse bodem zal staan sinds mijn verhuizing in juli. ben ik op weg naar huis, naar ‘home’?

nog slaapdronken van de nachtelijke vlucht zit ik een beetje voor me uit te mijmeren. krijg tranen in mijn ogen als ik denk aan mijn weerzien met rens over een paar uurtjes. eindelijk! is waar renske is ‘home’?

vlak daarna luister ik naar het liedje ‘you got it’ (cheesy, ja!) op m’n ipod en denk ik aan matt, ons leven in new york en ons fijne huisje. alhoewel de afgelopen maanden ook lastige momenten hebben gekend, heb ik er nog geen seconde spijt van gehad dat ik naar new york en matt (matt en new york? ;)) ben verhuisd. is waar matt is ‘home’?

of, zoals ik me soms wel eens heb gevoeld, heb ik geen echt ‘home’ – en heb ik dat eigenlijk niet meer sinds papa er niet meer is? een goede vaderlijke knuffel, dat is ook een gevoel van / herinnering aan ‘home’, voor mij.

alhoewel er aan alle drie hierboven beschreven ‘home’-gevoelens mindere kanten zitten (ben nu vaak ver weg van rens, matt óf ik zullen altijd ver van één van onze families zijn, en een vaderlijke knuffel is er niet meer), voel ik me gelukkig.

een versnipperd ‘home’-gevoel? ja, best wel. is dat erg? eigenlijk niet. want voor mij geldt, helemaal:

home is where the heart is.

en dus is de aankomende tien dagen nederland, en dichtbij rensje, vrienden en familie zijn, ‘home’. met volle overtuiging. en dan weer naar new york. aan afscheid nemen moet ik nu, nog vóór mijn aankomst, niet denken. maar na dat stomme afscheid ga ik fijn weer naar home. naar het deel van mijn hart dat bij matt en new york ligt.

home is where the heart is. i like it. en ik wil ‘t op een keukentegel!

—

*28 maart 2011*

18.03.11, eerste koffietje samen na aankomst

heerlijk, warm bad, en ontzettend fijn, om weer in mijn nederlandse home geweest te zijn. mijn 90-jarige (gefeliciteerd!) opa verrassen was een van de leukste dingen ooit. absoluut blog-post-waardig, voor een andere keer. en nu, op z’n dramatisch, over een paar uur ‘mijn hart weer achterna’. met m’n nieuwe nederlandse omafiets aan m’n arm. hello matt, hello new york! i’m ba-ack!

lachen & een scheve foto

voor de mensen die niet wisten dat ik nederland was: het was een flits-verrassings-bezoekje – ik had niet genoeg tijd met iedereen af te spreken waar mee ik zou willen afspreken. later dit jaar ben ik er weer, dan met aankondiging. ik hoop tot dan!